محدوده توان مغز و هر مخلوقی در برابر نامحدود کمال خدا و عظمت الهی عامل عجز از درک خداست. اما مگر خدا بزرگ است یعنی طول و عرضش زیاد است؟  اما چرا ما نمی توانیم ابعاد و خصوصیات خداوند را در ذهن درک کنیم؟ مگر مغز ما ناقص است؟ با این حساب وقتی درک نمی شود، می توان منکر وجودش شد؟

در این بخش امام صادق علیه السلام، اشاره به حقیقتی درباره زنبور عسل می فرمایند که اگر کسی درست در آن تامل کند، به ابعاد جدیدی از درک در این زمینه و زمینه فعل الهی می رسد.

و خدایت به زنبور عسل وحی کرد که از کوه ها و درختان و سقفهای رفیع ، منزل گیر. (وحی در اینجا الهام و هدایت درونی است که به آن هدایت تکوینی غریزی هم می گویند)* سپس از همه ثمرات بخور، و راههاى پروردگارت را فرمانبردارانه، بپوى. از درون آن، شرابی كه به رنگهاى گوناگون است بيرون مى‏آيد. در آن، براى مردم شفا است، براستى در اين براى مردمى كه تفكر مى‏كنند نشانه (راهنما به سوی خالق شگفتیها) است. (نحل؛68-69)

امام صادق علیه السلام بعد از تحلیل کیفیت انکار جاهلانه ملحدان، در اولین دلیل و راهنمایی بر خالق بی همتا نظام هماهنگ عالم و مخلوقات کاملا مرتبط با هم و چرخه های طبیعی مختلف و منسجم را اول عبرت ها بر خداوند سبحان می فرمایند.

«فرمود كه اى مفضّل! آنانى كه شك می‏كنند در وجود صانع عالم، جاهلند به اسباب و اغراض كه در خلق عالم به عمل آمده، و قاصر است فهم‏ هاى ايشان از دريافت حكمت ‏ها كه بارى تعالى مرعى داشته در آفريدن اصناف مخلوقات در دريا و صحرا و كوه و دشت.