از امام محمد باقر عليه السلام نقل شده كه حضرت فرمود:
"وقتى مدت نبوت نوح منقضى شد و ايام عمرش به سر آمد، خداوند بر وى وحى كرد: اى نوح، نبوت تو تمام شده و عمرت به آخر رسيده، پس علم و ايمان و اسم اكبر و ميراث علم و آثار علم نبوت را به يكى از فرزندانت بده. چون من نبوت را از ميان خانواده‏ هاى پيامبران قطع نمى‏ كنم. چنان كه از زمان آدم تا به زمان تو قطع نكرده ‏ام و زمين را از وجود عالمى كه دين مرا به مردم بشناساند و طاعت مرا به مردم بگويد و سبب نجات نسلهايى باشد كه در ميان زمان دو پيامبر متولد مى‏ شوند، خالى نمى‏ گذارم. بعد هم حضرت فرمود: كه نوح به فرزندش «سام» مژده آمدن «هود پيامبر» را داد." (1)

همانطور که در مقاله پیشین معلوم شد، خداوند از لذت ها منع نکرده، بلکه از لذت کم و لذت مضر منع کرده است. اکنون مناسب است که شواهدی از آیات و روایات آورده شود تا با دقت در این آیات و روایات به وضوح عدم مخالفت دین (دین اسلام) با لذت ها مشخص شود. دین اسلام بر خلاف برخی ادیان تحریف شده که اساسا برخی از لذات مانند لذت جنسی را پلید و ناپسند می دانند نه تنها ازدواج را امری مذموم نمی داند بلکه در قرآن کریم در سورم روم، آنرا یکی از آیات و نشانه های خداوند معرفی می کند.

رنه دکارت (Descartes) قرن هفدهم، پدر فلسفه مدرن؛
نه علم، دین را در تنگنا قرار می دهد و نه دین علم را. استقلال هریک برای دیگری پذیرفتنی است، زیرا قلمرو علم، طبیعت بوده و ابزار آن ریاضیات و تجربه است و عرصه دین، سرنوشت های روح انسانی است که به سوی ابدیت سرازیر می شود.(1)

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، فیلسوف بزرگ آلمانی قرن نوزدهم؛

علم و دین، دو حقیقت مستقل نیستند، بلکه هر دو از حالات ضروری عقل هستند و برای رشد عقل دنبال یکدیگر می روند(1)

هربرت اسپنسر (Herbert Spencer) از فلاسفه بزرگ قرن نوزدهم؛

این یک اعتقاد خطا و نادرست است که بگوییم؛ دین چیزی ساختگی است که عقل از توهمات و خیالات آنرا بافته است، بلکه این خود واقعیات است که دین را برای انسان قابل پذیرش می سازد واین پذیرش فکری و قلبی و روانی، عکس العملی از یک جهان واقعی است.(1)