در نگاه ساده و غیر دقیق به دنیا همه ما بر این نظر هستیم که دنیای یک مادی گرا و مومن همانند یکدیگر است و آن دو تفاوت قابل توجهی در زندگی ندارند چراکه هر دو انسان اند و نیاز به خوردن، آشامیدن، تفریح و شادی کردن و... دارند و باید نیازهای جسمی و روحی خود را برطرف کنند اما وقتی دقیق تر به این مسأله می نگریم می بینیم که نوع نگاه و تفسیر هریک از دنیا، تفاوت های بسیاری را در زندگی ایجاد می کند، یکی غیر از دنیا اعتقاد به آخرتی هم دارد که آن آخرت را اصل و مهم تر می بیند چراکه آن را ابدی و تمام نشدنی می داند و این دنیا را محل گذر و در حقیقت همانند مزرعه ای می داند که می خواهد در آخرت محصول آن را درو کند. وی خود را بسیار بزرگتر از این دنیای 70 یا 100 ساله می داند و مرگ را پایان زندگی نمی داند.

در طول تاریخ بشریت که خوب می نگریم می بینیم که خداجویی و دین مداری همواره یکی از پرطرفدارترین و پرمخاطب ترین تفکرات حیات بشری بوده و همواره طرف مقابل آن نیز وجود داشته و با تفکر آسمانی در تضاد و مقابله بوده است.
ورای حقانیت، به دلایل و عوامل مختلف گاه گاهی این تفکر، نفوذ و غلبه بیشتری می یابد و گاه گاهی آن تفکر دیگر. یکی از این چرخش ها و غلبه های تاریخی که بسیار بزرگ و جدی بوده و سبب دین گریزی و خداستیزی گسترده ای در جهان غرب شده است و در عصر حاضر اثرات آن حتی در کشور ما نیز مشهود است واقعه عظیم رنسانس می باشد.